Ik zie het vaak gebeuren in MKB-bedrijven: ondernemers die de baas niet meer durven te zijn. Ze laten alles gebeuren en nemen geen regie meer.
We leven in een tijd waarin medewerkers steeds meer autonomie krijgen en het menselijke aspect in organisaties steeds belangrijker is geworden. Begrijp me niet verkeerd: dat is een mooie ontwikkeling.
Werken vanuit vertrouwen is altijd beter dan werken vanuit controle en angst. Toch zie ik veel ondernemers worstelen met die ontwikkeling. Enerzijds willen ze leidinggeven vanuit vertrouwen en de verantwoordelijkheid bij medewerkers neerleggen, anderzijds frustreert het ze als de shit uiteindelijk niet geregeld is.
Je draagt als ondernemer veel verschillende petten. Dat maakt het in de praktijk soms behoorlijk ingewikkeld. Je wilt mensen de ruimte geven om zichzelf te ontwikkelen en ze de kans geven om fouten te maken, maar niet ten koste van alles. Want in een gemiddeld MKB-bedrijf zijn er geen gigantische reserves om gekloot mee op te vangen. Er zijn grenzen.
In die spagaat bevinden veel ondernemers zich, en dat heeft gevolgen voor hoe jij je opstelt als leider binnen zo’n bedrijf. Er zijn prachtige managementboeken geschreven over leiderschap en je kunt allerlei cursussen volgen, maar de financiële druk binnen het MKB is echt anders.
In alle gesprekken die ik voer met ondernemers, merk ik dat ze zoekende zijn. Ze schamen zich soms als ze een keer met de vuist op tafel slaan. Misschien mag het niet meer in deze tijd, maar soms is het juist nodig. We hebben leiders nodig. Bazen die richting geven.
En ik snap het. In de ideale situatie wil je een leider die inspireert, motiveert en zich kwetsbaar durft op te stellen. Maar dit is niet altijd de realiteit. Ik zie dat veel ondernemers het vervolgens helemaal laten lopen. Ze durven de baas niet meer te zijn. Ze laten het gebeuren.
Met de intentie om het goed te willen doen, geven ze de regie uit handen en stapelen de problemen zich op. Het leidt tot frustratie. Ze zitten er dagen mee in hun kop. Weg plezier.
En dat is zonde.